SOWA OPAC : Biblioteka Pedagogiczna w Zgierzu

Book

In basket

rate

Teatr niewidzialnych dzieci / Marcin Szczygielski. - Warszawa : Oficyna Wydawnicza As : Instytut Wydawniczy Latarnik im. Zygmunta Kałużyńskiego, 2016. - 267 stron : ilustracje ; 22 cm.

Author

Szczygielski Marcin (1972- ). Autor

Form of Work

Książki Proza

Audience Group

Młodzież 9-13 lat 14-17 lat

Demographic Group

Literatura polska

Genre/Form

Powieść

Cześć! Mam na imię Michał i chcę opowiedzieć Wam o nas - niewidzialnych dzieciakach z "Dębowego Lasu". O Kiwaczku, Sylwii, Meandrze i całej reszcie. I o naszym teatrze. I o wielkiej premierze sztuki, którą postanowiliśmy wystawić 13 grudnia 1981 roku... Pechowy dzień, nie czarujmy się, Wiktor od początku to powtarzał. Opowiem też o ciociach Joli, Matyldzie, Lucynie i lrminie. I o Mechanicznym Dziadku. I o Kaloszu! I jeszcze o Mirku i Kalarepie... Kurczę, nie będę dalej wymieniał, bo tu jest za mało miejsca - najlepiej chyba będzie, jeśli po prostu zaczniecie czytać. O ile macie trochę wolnego czasu, oczywiście. Macie? To super! A jeśli nie, no to trudno. Ale tak czy siak pozdrawiamy Was serdecznie - ja i wszystkie inne niewidzialne dzieci. Spróbujcie nas dostrzec.

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Kutno - Wypożyczalnia

There are copies available to loan: sygn. 49309 B (1 egz.)

Notes:

Target audience note

Wiek: 10+.

Awards note

Pierwsza nagroda IV Konkursu Literackiego im. Astrid Lindgren

Reviews:

Książka ta zdobyła I miejsce w IV Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren w kategorii 10-14 lat.
Nie będę ukrywać, że kolejnym z powodów sięgnięcia po tę pozycję, była okładka stworzona przez moją ulubioną ilustratorkę, Emilię Dziubak. Nie wiem czy to przypadek, czy rozważne dobieranie autorów, ale to co ilustruje pani Emilia, zawsze okazuje się być świetną lekturą.
Nie inaczej było i w tym przypadku. Historia 10-letniego Michała Szymczyka wciąga od pierwszego zdania. (...) Jest to opowieść o chłopcu, który stracił w wypadku rodziców, a potem w wyniku choroby zmarła jego babcia. Tak więc trafia do kolejnych Domów Dziecka. W książce opisane są wydarzenia, jakie miały miejsce w sierocińcu Młody Las oraz w Dębowym Lesie.
Pierwsza część książki to właściwie opis instytucji, w którym dziecko jest trybikiem, który musi się dopasować do zasad tam panujących. Michał przekazuje czytelnikowi, jakimi prawami rządzi się świat Młodego Lasu, np. każdy ma swój numer wyszyty na ubraniach, ręczniku, butach i wypisany na szafce. Z numerem wiąże się pewna historia, która z pewnością poruszy niejedno serce: „… kiedyś jedna dziewczynka, która była ósemką, zobaczyła dom z tym numerem. (…) Najpierw stanęła jak wryta, a potem puściła się biegiem przez ulicę, otworzyła furtkę i zaczęła się dobijać do drzwi tego domu. Waliła pięściami i wołała coś bez sensu, bo wydawało jej się, że skoro u nas wszystko, na czym jest wyszyta albo wypisana ósemka, należy do niej, to i ten dom też, i że na pewno mieszka w nim jej mama.” Cała sytuacja skończyła się dla tej dziewczynki dobrze, bo pani, która mieszkała w tym domu, za kilka dni przyszła do Domu Dziecka i co jakiś czas zabierała ze sobą tę dziewczynkę. Ale ile w prawdziwym życiu musiało być takich maluchów, które nie miały takiego szczęścia?
Znacznie inna jest część druga i nowy Dom Dziecka, do którego trafia Michał, po tym jak przeżywa załamanie nerwowe. Tu każdy ma swój własny pokój, może jeść kiedy chce, a opiekę nad dziećmi sprawuje pełna empatii ciocia Lucyna. Tu też nasz bohater poznaje ekscentryczną, zakochaną w teatrze Sylwię. Wszyscy mieszkańcy tego Domu Dziecka angażują się w przygotowanie przedstawienia teatralnego, którego premiera ma odbyć się pamiętnego dnia 13 grudnia 1981 roku… A tak, bo o tym jeszcze nie wspomniałam… Akcja opowieści toczy się u schyłku komunizmu. Dla najmłodszych wyżej wymieniona data nic pewnie nie mówi, dlatego warto, by rodzice lub dziadkowie porozmawiali z dzieckiem o rzeczywistości PRL-u, stanie wojennym, Solidarności czy ZOMO. Książka może stanowić zachętę do zapoznania się z czasami tak niedawnymi, a tak różnymi od dzisiejszej rzeczywistości.
Cytując najbarwniejszą postać tej powieści – „nie czarujmy się” – to naprawdę ciekawa i wartościowa książka, która nie tylko wciągnie młodego czytelnika, ale która pozwoli także tym starszym przypomnieć sobie czasy na szczęście minione. Piękna rzecz, szczerze polecam!
Kamila Sośnicka